Son Perde

Sevgilim, dün gözlerini ve bana nasıl baktıklarını hatırlayamadım. Bir an panik oldum, telaş yaptım, benden gitmekte oluşuna. Benden gitmelerin çoktan başlamıştı, bense yeni fark etmiştim. Ne de uzun zaman olmuştu, oysa gitsen de bende kalırsın sanıyordum ben. Hissettiğim bu telaşla ve son can çekişin umuduyla telefona sarıldım. Arayamadım. Cesaret edememiştim. Kısa bir sona geldim yakarışı mesajı attım. Ama yok saatlerce cevap almadım. Sen böyle yapmazdın hem de hiç. Ne olmuştu, anlamamıştım. Neden sonra o bıçaktan keskin cevabın geldi. Neden yaptın bunu söyle bana? Neden yüreğimi deldin de geçtin?
Uzun uzun düşündüm ve çok geç kalmış da olsam sende değerimi yitirdiğimi fark ettim. Ben ne ara gözünden düşmüştüm? Ya da gözden miydim? Artık emin değilim, dedim ya silinmektesin bende. Seni çok sevmem, yalvarışlarım, yakarışlarım beni değersiz kılmıştı. Ne yazık! Oysa en başlarda oyun oynarken, seni sevmez gibi, umursamaz davranırken seviyordun beni değil mi? Değerliydim. Kaçan kovalanırdı değil mi? Ben kaçtım, sen kovaladın. Oyun güzeldi değil mi? Kaç kovala oyunu bitince, sana teslim olunca, aylar boyunca önünde beklediğin kapıdan içeri girince aşk da bitti heyecan da. Senden hiçbir şey almaz, istemezken ve sen alırken hayat ne güzeldi sana. Ama ben senden isteğince sevgin bitti. Oysa senden sadece sevgi ve zaman istemiştim. Çok değerliydi zamanın değil mi? Ama sen kovalarken hep bir vakit yaratırdın ya neyse… Aslında sen beni o zamanda sevmedin, sadece heyecanı sevdin. Git, arama, sorma oyunları seni cezp etti. Gel, ara, sor, özlemim heyecanını soldurdu, oyundan sıkıldın. Oysa ben ne anlamlar yüklemiştim sana, ilişkimize. Yazık bana yazık! Seni ne çok büyütmüşüm gözümde. Bütün canımı acıtmalarına ses çıkartmadım, benden alışlarına ve sevgi cimriliğine göz yumdum. Sen bunları yaparken ben sana yalvardım. Kendimi alçalttım, paspas yaptım ayaklarına. Oysa ben kendimce sevdim seni. Sevgi; paylaşmaktı, duygularını olduğu gibi söylemekti ve yaşamaktı. Ben hep yaşamak için çırpındım. En başta kaçakken, sonra ve bitişe kadar kovalayan oldum. Ben anlayamadım seni. Kovalamanın neresi heyecanlıydı acaba? Kovalama beni çok yordu, tüketti, üzdü, ağlattı. Hafızamdaki gözlerinin silindiği gibi, kovalamaca da bitti. Artık kaçan da yok, kovalayan da yok. Düne kadar sana da kendime de kızmazdım. Ama artık kızıyorum. Yeter artık son perde. Finaldeyiz.
Yoruldum, gelmeni beklemekten, seni beklerken hayatı bekletmekten. Kalbimde kırılacak bir zerre de kalmadı. Tenim de artık izin yok. Dünle birlikte hafızamdaki acılarım da uyandı.
Artık bitişteyiz, hatta bitti, havlu attım, yenildim. Her bitişin bir başlangıcı vardır. Her yenilginin bir zaferi olduğu gibi. Zaten aslında senin hiç var olmadığın, olmakta istemediğin hayatıma devam edeceğim. Senden artık hiçbir beklentim yok. İnan. Dünle birlikte kalbimdeki son sevgi tanesi de yere düştü. Sen de değerini kaybettin ben de. Ama dikkat et senin benim gözümden düşüşünle, benim senin gözünden düşüşüm aynı değil, tıpkı sevgimiz gibi. Gitmesini bilmek lazım bazen arkana bakmadan, ben onu şimdi yapmalıyım ve bazen de söyle bilmek lazım sevdiğini senin gibi geç kalmadan…