Ölüyorum Sevgilim,
Sevgilim sana kanlı canlı geldim zıplayarak koşarak sevinçli bir kız çocuk misali. Umutlarım vardı sana yansıttığım. Planlamadım hiç birini. Hepsi bir anda öylece oldu.
Sen benim sevdiğimdin kıyamadığım. Seni benden daha çok düşündüm. Kırdım mı kalbini hiç Sevgilim? Kırdıysam çok özür dilerim. Kasten yapamam bilirsin beni. İşte bazen içimizdeki tutku mantığı devreden çıkartabiliyor. Tutkuluydum ben sana. Tutku ne garip bir duygudur. İnsanı başka birine çeviriyor. Oysa ben naif, yumuşağımdır. Olsun tutkusuz aşk olmaz olsun.
Seninle ben bir rüyaydım. Bu rüya ikimizindi. İki kişilik bir düş yaşadık seninle. Dedim ya bir fotoğrafımız bile yok.
Neden bu rüyayı halka açamadık Sevgilim? Sınırlarımız, olmaz olmazlarımız vardı değil mi? Neden olmazları olura çeviremedik? Neden düşünü bile kuramadık? Kursaydık şu an sen orada ben burada olmazdık. Düşleyemedik, izin vermedik kendimize. Korktuk başkalarını kırmaktan, yakmaktan, yıkmaktan. Belki de en iyisini yaptık. Yaptık ama bizi ayırdık. Başkalarını kırmamanın bedeli ayrılık olmamalıydı sanki. Ama o kadar güçlü değildik. Cesaretimiz yoktu. Aşkımıza değerini veremedik. Özgür kuşlar değildik. Sen dünyasal bense ruhsal. Ben uçmaya çırpınan bir kuştum sense yerinde güvenli ama mutsuzdun. Sen güveni seçtin ben uçmayı. Sen kaldın ben gittim.
Uçtum semalara Sevgilim ama kalbimde seni hep taşıdım. Diyarlar gezdim, limanlarda dinlendim, dünyalar keşfettim ama seni bulamadım. Oysa yolculuğum boyunca seni arıyormuşum. Buldum Sevgilim. Sen benim içimdesin ama ölüyorum. Sen mutlu ol, kırma, yıkma, yakma diye kendimi yani aşkımı bıraktım. Sen yaşamaya devam ettin ama ben ölüyorum. Bana can veren aşkım gün geçtikçe bitiyor. Bir gün elinle kılıcınla geleceğine duyduğum inancımı da yitirdim. Ben sana olan inancımı kaybettim Sevgilim. Bundan ötesi var mı? İnanmansam yaşayamam. Nefes alamıyorum Sevgilim, gelecek misin?
Kimse vazgeçilmez değildir şu hayatta nefes bile. Ben nefesimden vazgeçmek üzereyim.
Sen mutlu olasın diye ben acıları kendime aldım ama artık acılar ağır geliyor be sevdiğim.
Ben özgür, hafif bir kuşum. Artık senin için aldığım nefeslerle birlikte acılarımı da bırakıyorum.
Seni ilk gördüğüm yere bırakıyorum hepsini. Toprak hatırlayacak bizi. Ama ben unutacağım. Hatırlamak, beklemek, sevmek yordu beni Sevgilim.
Ağacımız yeşillenmiş, benim ölümüme inat. Bana ne anlatmaya çalışıyor acaba doğa?
Akışa geçmek gerek anladım bunu. Akanı engellemek, tutmak sadece ruhuma zarar verdi.
Zarardayım ben sevdiğim. Şimdi kara geçme vakti.
Belki de iyi ki bir fotoğrafımız bile yok. Ona her baktığımda nefesim kesilirdi. Varsın olsun resmimiz olmasın.
Hoşça kal. Yolum açık olsun yeni yaşamda. Hatırla şu dünyada sevildin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder