Zuzaylı mıyım Ne?

Sevgilier,
Valla billâh ben zuzaylı değilim.
Peki, ama neden sokakta yürürken hiç tanımadığım insan varlıklara gülümsediğim zaman bana garip garip bakıyorlar?

Gülümsemeyi çok severim zaten çoğu zaman içimden geliyor, doğal olarak gülümsüyorum. En çok sokakta yapıyorum bunu. Çünkü sokakta ben ben oluyorum. Rollerim yok, sadece Sevgi Perisiyim. Sokakta özgürüm alabildiğine. İstediğim kadar yürüyebilir, istediğimi düşünebilir, istediğimi gözetleyebilir, bangır bangır müzik dinleyebilirim, hayal kurabilirim.

Müzik dinler misiniz? Ben çok dinlerim hatta hayatımın en önemli parçalarından biri. Müziksiz eksik kalırım. Sizlere de tavsiye ederim. Sabahları muhakkak müzikle uyanırım. Kesinlikle hep neşeli ve hareketli şarkılar dinlerim şu anda kulağımda çalan müzik gibi.( Laura Branigan Gloria) Kendimi müziğin ritmine kaptırıp saatlerce dans edebilirim.
Siz hiç sokakta yürürken dans ettiniz mi?
Ben çok ettim, banane diğerlerinden, beni görmelerinden.
Çünkü pek o anda insanları umursamam, kendi hayal dünyamdayımdır.
Ara sıra dünyaya döndüğümde insanların beni gülümserken izlediklerine şahidim.
Duygularımızı dibine kadar yaşama taraftarıyım, o ne der bu ne düşünür demeden.
Bana ne onlardan, bunlardan, şunlardan.
Ben benim ve Sevgi Perisiyim. Tek ve özelim tıpkı sizler gibi Sevgililer.

Depresyona girer misiniz? Benim depresyonum genelde yüzleşmekle ve sorgulamayla özdeştir.
İşte o anlarda kimse konuşmasın benimle. Sessiz moda geçerim. Bir süre out of service oluyorum.
Ruhum için gerekli çünkü. O sırada ben ve ben sohbet etmekle meşgulüz.
İşte onlardan birine şu aşkı cıvaya benzeten sevgilim şahit olmuştu, şaşırmıştı.
Neyse, kısa süreli ben ve benin oturumundan sonra çıkıp yürümüştük sessiz ve karanlık sokaklarda.
Sonra birden ufacık tefecik olan beni kaptığı gibi omuzlarına aldı. Kendisi de bir hayli büyüktür.
Birden sessiz, karanlık sokak benim neşe kahkahalarıma aydınlanmıştı.
Muhteşemdi. Yüksekler harikaydı.
Onun sayesinde ben o gece yükseklik korkumu fark edip dönüştürdüm.
Bizi gören çiftler hiç ayıplamadı aksine hepsi gıptayla baktı.
O anlar onunla geçirdiğim en muhteşem anlardı, çünkü içimdeki neşeyi ortaya çıkartmıştı.
Teşekkür ederim ona sevgiyle. Biliyorum ki o da bunu ilk defa yapmıştı ve belki bir daha hiçbir kadına yapmayacaktı.
Ben bendim, o oydu işte öylece.  Anı yaşamak böyle bir şey Sevgililer.

Ama üzüldüğüm nokta; insan varlıklara gülümsediğimde karşılığını alamıyorum henüz.
Garip garip bakıyorlar. Acaba akıllarından ne geçiyordur sizce?
Bu kim ya mı diyorlardır, deli mi ne mi diyorlardır? Bana karşılık vermeleri için beni tanımalarımı gereklidir? Hepimiz tanıdığız ki aslında. Tek kaynaktan gelmedik mi? Kardeşler birbirini tanımaz mı?

Bana gülümseyerek cevap veren varlıklar yaşlı amcalar, teyzeler ve çocuklar. Neden acaba?
Çünkü onlar görmüş, geçirmiş, olgunlar. Hayatın anlamını bilmişler.
Çocuklar ise saflar ve içlerindeki saf sevgiyi henüz kimse kirletmemiş.

Yumuşak bir enerjim var aslında. Pamuk gibi ama henüz bu tam anlamıyla algılanmıyor.
Ben insan varlıkları mesleklerine, ceplerindeki paraya göre değerlendirmem. İnsan insandır işte.
Ne eksik ne de fazla. Ben neysem onlar da öyle.

Bir gece oldukça aristokrat bir erkek arkadaşla sahile inip, çimlere yayılıp, yıldızları seyredip, hayattan konuşarak şişeden şarabı devirdiğimizde çok mutlu olmuştu. Oysa onun teklifi lüks bir yerde kibar bardaklarda şarap içmekti.
Zaten hep yaptığı şeydi. Arada değişiklik iyidir. Yaşam mekânlarda değildir, dışarıdadır. Yaşam kıyafetlerde değildir, içimizdedir. Yaşam oturduğumuz evlerde değil kalbimizdeki yuvadadır.
Ben bunu öğrendim tam tersini deneyimleye deneyimleye.

Hiç bitmeyecek lafımın kısası belki bir gün sizinle karşılaşırız, size gülümsediğimde siz de bana gülümser misiniz? Gülümsemenize talibim.

Ben Benim ve Sokak Çocuğu Sevgi Perisiyim sizleri sokağa oyun oynamaya, eğlenmeye, anı yaşamaya çağırıyorum. Camınıza gelen taşın sesini duydunuz mu? Gelir misiniz benim yanıma?
Hatırlayın Seviliyorsunuz!