3+3 iyi değil Bekir Ağabey :(

3+3 iyi değil Bekir Ağabey. Abisin sen evet çünkü sevgi dolusun. Vatanını seversin, ülkenin insanlarını seversin, hayvanları seversin, seversin işte.

Ben 657 ye bağlı devlet memuru İngilizce öğretmeni olarak diyebilirim ki 3+3 iyi değil. Her ay aldığım maaş tam tamına 1700 TL. İyi mi? Bu paranın 800 lirası kiraya, 300 lirası evin masraflarına gidiyor. Geriye ne kaldı? 600 lira. İyi mi? Sonra kalan paramı nereye harcasam diye düşünmeye başlıyorum. Mutfak masrafına mı, çocuğumun ihtiyaçlarına mı? Harcamak nasıl bir şey? Ben gerçekten unuttum. Çünkü ben harcamıyorum. Harcamak için insanın parası olması gerekir değil mi? Benim param var da alamıyorum Devletten :)

Ama hemen şu denilebilir; canım sen de 800 liralık evde oturma. Haklılar tabi, benim bu maaşla en fazla 400 liralık evde oturmam lazım. Peki, İstanbul’da nerede var 400 liralık ev?

400 liralık gece kondu misali bir evde oturacağım, saatlerimi yolda geçireceğim, doğalgazı kullanmayacağım, makarna, patates yiyeceğim ve sonra mutlu, mesut ders anlatacağım. Ben buna gülerim sadece. Ülkemde önce can sonra canan anlayışı varken bana deniyor ki; önce canan sonra senin canın. Böyle bir dünya yok.

Öğretmenler insan gibi yaşayamıyor bu memlekette. İnsan olmak demek var olmak demektir. Var olamıyoruz ki yeni nesiller var edelim. Bize deniliyor ki; bütün sorunlarınızı derse girerken dışarıda bırakacaksınız. Nasıl olacak acaba? Ben çocuğumun ihtiyaçlarını karşılayamazken, faturalarımı ödeyemezken, buzdolabım boşken nasıl herşey yolundaymış gibi davranabilirim? Ben Pollyanna değilim. O dağda yaşar ben ise dünyanın en pahalı şehirlerinden birinde yaşıyorum.

Ben öğretmenim. Kendimi geliştirmem, okumam lazım. Nasıl yapacağım bunları? Bir kitap en az 10 lira. Çok okuyan biri olarak kitap alırken içim cız ediyor. Bu adalet mi? Sözüm ona her sene başı Eğitim Ödeneği veriyorlar. Hiçbir öğretmen onu kendi için harcayamıyor. Ya dolabını dolduruyor ya da borçlarını kapamaya çalışıyor.

Bize nesiller emanet ediliyor. Ülke için parlak, mutlu, kendine güvenen çocuklar yetiştirmemiz bekleniyor. Öğretmenler matken, mutsuzken, hayatta güvensizken nasıl böyle çocuklar yetiştirebilir acaba?

Öğretmenler geçinebilmek için ek iş yapıyor. Bu reva mı? Öğretmen ek iş yapar mı? Ek iş yapan öğretmenin kendi işine yoğunlaşması ne derece mümkün? Bunun hesabını sormaya hakları var mı?

Beğenmiyorsan, çek git deniliyor. Ne münasebet! Neden ben gidiyorum da mevcut maaşlara düzenlemeler gelmiyor?

Hz Ali bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum demiş değil mi? Oysa öğretmenler ülkemde çoktan geçim derdinin kulu, kölesi olmuş durumda.

İnsan Melek Atam öğretmenler yeni nesil sizin eserinizdir demiş. Ah Canım Atam öğretmenler yaşam mücadelesi veriyor bu ülkede artık, nasıl eser tadında nesiller yetiştirsin?

Bu mesleği seçtiğim için defalarca pişman oldum. Ne acı değil mi?

Kimse kusura bakmasın, bu memlekette kimse kimseyi düşünmüyor. Hep bana hep bana.

Sakın bana senden daha az maaşla geçinen insanlar var denmesin. Denmesin çünkü ben bu meslek için sayısını bilmediğim kitap devirdim, sınavlardan geçtim ve bilgi aktarıyorum. Bilgi en değerli şeydir. Dinimizin ilk emri bile OKU dur. Maalesef benim ülkemde bilgi en değersiz şey.

Öyle öğretmenlerimiz değerlidir gibi can canlı laflar da beni etkilemiyor. Ben yaşadığımı bilirim.

Şimdi sevgili devlet büyüklerime 1700 lirayı vereyim de ayı geçirsinler. Uzaktan saz çalmak ne güzeldir. Bir de içine girsinler, çalabiliyorlar mı hep beraber bakalım. Sence çalabilirler mi?

Sevgili Bekir Ağabey, senin o yazın beni çok etkiledi. Devlet bize emanet değil mi? Ben üzerime düşeni yapıyorum inan. Ama değerini bilmeyen, özgürlüğü özde anlamayan, dayanışma yerine vuruşmayı seçen çalışanlar olduğu sürece biz daha çok eziliriz bu memlekette.

İnsan gibi yaşamak istiyorum. Biliyorum ki; ne kadar değersizleştirseler de ben çok değerliyim. Geçim sıkıntısı çektiğimi de söylemekten utanmıyorum. Utanacak kişi ben değilim!

Neticede 3+3 iyi değil. Seni sevgiyle selamlıyorum.