Hepimizin çocukluk ve gençlik anılarımız vardır. Benim de var tabi ki. Çocukluğumu ve ergenliğimi çok güzel geçirdim ben. Kömür diyarı, işçi grevlerinin, göçüklerin, gözyaşlarının ve feryatların eksik olmadığı bir şehirde büyüdüm ben. Küçük ama fazlasıyla modern bir şehirdi Zonguldak ama aynı zamanda ülkenin en pahalı şehirlerinden biriydi. Hala da öyle. İlkokula dair çok anım yok, ama kolej yıllarım, arkadaşlarım, mahalle, Fener ve Kortla ilgili anlatacak, özlediğim çok şey var. Henüz döndüğüm bu küçük şehirde anılarım tekrar canlandı tam da otuz beş yaşıma girmişken. Zaman ne çabukta geçmiş. Tam tamına on sekiz yıl dilek olay. Okula çok yakın otururduk biz. Sadece bir merdiven vardı. Merdivenlerden in hop okulun bahçesindesin. Bu seferde o merdivenin başına oturdum. Anılarım canlandı. O merdiven başında ne kadar vakit geçirirdik biz. Okul çıkışları, yaz akşamları orası buluşma yeriydi. Kolejde okumak bana çok şey katmıştır ama en çok samimiyeti, sosyalleşmeyi öğretti bana. Okul çıkışlarında orda toplaşır, sonra evlerimize dağılırdık. Herkes arkadaştı, herkes birbirini tanırdı. Ramazan aylarında Aydın bakkalın önünde hep beraber pide bekleyişlerimiz geldi gözümün önüne. Komiktik. Yazları mahalleye çıkışımız. Herkes o merdiven başına gelirdi. Önceleri daha küçükken oyunlar oynardık. Sek sek, don ateş. Annem zor alırdı bizi içeri. Hala balkondan ismimi çemkirmesi kulaklarımda. Sonra büyüdük bu sefer tekrar o merdivenin başında buluşur saatlerce çekirdek çitler sohbetler ederdik. Ne konuşurduk onca saat acaba? Şimdi kimse kalmamış tabi. Ama hala enerjimiz ve çığlıklarımız orada.
Dedim ya moderndi Zonguldak diye. Fener mahallesi vardı. Çok severim, sanki cennetin bir köşesidir. Yol, boyunca yemyeşil ağaçlarla kaplıdır, aşağısı da masmavi denizdir. Oralarda büyüdük biz. Tenis kortu vardı. Sabahtan bir giderdik akşama kadar. Arada tenis oynar sonra da aramızda oyunlar oynardık. Kaçan topları aramayı özledim ben. Fenerde gezerdik. B tipi vardı. Nasıl bir manzarası vardı oranın, muhteşem. Güzel bir çocukluk ve ergenlik geçirdim. Sahi bir de ekonama vardı duruyor mu acaba hala? Aydın abi ölmüş çok üzüldüm ama bakkal duruyor. Merdivenlerin altındaki toprak kortu kaldırmışlar. Üzüldüm. Oysa orada ne çok tenis oynardık. Çok eğlenirdik.
Aslında anlatacak çok şey var. Zonguldak kebabı mesela. Salçalı soslu adana kebap. Ama aynı tadı bulamadım. Her şey gibi oda anılarımda lezzetli. Mecburiyet caddesi aynı. Hiç mi değişmez bir çarşı yahu. İnsan kalabalığı olmuş, eski havasını kaybetmiş. Zaten kim ve ne eski hali ile kalıyor ki?
Kolej’e bakacaktım ama fırsatım olmadı. Zaten eskilerden kim kalmıştır ki? Ama Namık hoca duruyormuş. Ne korkardık ondan yahu. Dediği kuraldı. Bir öğretmen olarak şimdi onu takdir ediyorum hem korkup hem de çok severdik. Bir de İngilizce hocamız vardı. Tülay Turan. Kadın ekoldü. Çok güzel giyinirdi. Bütün İngilizce öğretmenleri şıktır ve farklıdır aslında diğerlerinden. Ama bu bayan çok şık ve seksiydi. O ders anlatırdı, güzel de anlatırdı ama biz ne giymişe bakar laf aramızda erkeklerde hayran hayran dalardı. Acaba farkında mıydı kendisi? Hatırlıyor musunuz arkadaşlar? Güzel ve harika hocalarımız vardı. Hepinizi çok seviyorum. İyi ki varsınız. Baklava günlerimiz olurdu Deniz Kulübünde Mezuniyet törenlerimiz ve kep törenlerimiz oldu en babasından. Hele o kantinin önüne doluşup dilim pastaya erişme yarışımızı, öğle tatillerimizi, yemekhanedeki döner günlerini özlüyorum. Dedim ya güzeldi. Kolej farklıdır, aslında şimdi bu değer kalmadı. Sınıf arkadaşı yok, okul arkadaşı vardı.
Merdivenin başında bütün anılarım canlandı. Keşke tekrar hep beraber toplaşabilsek. Zonguldak'ı özlediğim söylenemez, orada yaşayamam mesela ama orada büyüdüğüm için şanslıyım ve mutluyum. Bütün arkadaşlarıma, öğretmenlerime kocaman öpücük gönderiyorum, yakalayın. Hepimiz büyüdük, bir yerlere dağıldık, yıllar oldu görüşmeyeli ama biliyorum ki çoğunla bir araya gelsek samimiyet aynı olur sanki dün ayrılmışız gibi. Bunu yeni tanıştığımız insanlarla yakalayamayız. Sadece büyüdük, o kadar.
Sizi seviyorum, anılarımdaki Zonguldak'ı, arkadaşlarımı, Kolej yıllarımı sevdiğim gibi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder