Sevgili Âdem babacığım, Havva anneciğim neden ama neden inayetten yani cennetten düştünüz ya J Sayeniz de burada cehennemi yaşıyoruz. Ya ne olurdu o elmayı yemeseydin, bir yerin mi şişerdi Havva anneciğim acaba? Bak bir elma ne işler açtı başımıza farkında mısın? Cennetten kovulduk sadece o kadar J Ne cennetmiş yahu bir elmayla kovulduk da, bir yerlerimizi yırtıyoruz da bir türlü tekrar dönemiyoruz, vay halimize J Hayır; o elma da ne değerliymiş annem ya çözemedim ben, sanki cenneti yakıp yıktınız, olacak iş değil.
Olacak iş mi Can Kuşlarım? Bizi sonsuz seven, yargılamayan, her şekilde özgür bırakan tanrı, cennette yasak koyacak. Tanrı kendi yarattığı varlığın o elmayı alacağını bilmeyecek! Bilecek, bilir tabi. Bence hepsi metaforik. İnayetten düşüşün mecazi anlatımı. Cennet, cehennem diye bir yer yok. Cennet diye tasvir edilen yer bizim gerçek yuvamız. Adına cennet koymuşlar çünkü orada sonsuz özgürlük, sevgi, şefkat, adalet var. Sonra; tam tersi cehennem. Cehennemde de sevgisizlik, hapsedilme, terk edilmiş, yakma, yanma var. Yani; cennette olanın tam tersi. O zaman cennet yuvamızsa, cehennem de burası yani şu anda yaşadığımız dünya. Evet, Âdem babamız ve Havva anamızdır ilk yuvayı terk etme cesareti gösteren. Cesarettir çünkü kendilerine ait olan bütün güzellikleri bırakıp egosal bedene düşmüşlerdir. Yukarıdan aşağıya inmişlerdir. Bu uzun bir yolculuktur, ruh düşüşün her anını yaşar. Bu düşüşte neler hisseder peki? Kendini terk edilmiş, kovulmuş, sevilmeyen, horlanmış hisseder, tıpkı İnayetten düşüşün metaforik anlatımında olduğu gibi. Sonra ne olur? Saf, temiz özgür kuş ruh, bir bedene hapsolur ve hareket sahası kısıtlanır, yeteneklerini ve bildiklerini kullanamaz. Ne hisseder o zaman? Cezalandırılmış değil mi tıpkı Âdem babamız ve Havva annemizin hissettiği gibi. Üstüne üstlük girdiği beden egosal bir bedendir. Ne yapar? Öfke, hırs duyar ve isyan eder, işte asıl o zaman cennetten kovulur. Aslında o an; asıl ruh kendini cennetten çıkartır ve cehennemde deneyim kazanmaya başlar. Aslında bize binlerce yıldır anlatılmaya çalışıyor bu. Ne Âdem ve Havva yaramazlık yapıp, cennetten kovuldu, ne de cennet ve cehennem var. Bizler bu anlatımı hep direk söylendiği gibi algılamayı seçtik ve böylece hep dünyada kendimizi yaramazlık yapan, yapmadan duramayan ve sonunda da cezalandırılan kullar olarak hissettik, yarattık ve yaşadık. Oysa biz ne yaramazız ne de cezalıyız. Bizler çok güçlü, cesaretli varlıklarız. Ama artık uyanma vakti. Özümüzü bilme, şereflendirme zamanı. Zaman şimdidir. Çünkü bilgi herkes için. Bunu zaten üstatlar, dervişler bilmekteydi ama şimdi herkes bilmeli. Zaman birlik zamanı. Zaman kendimize koyduğumuz cezayı kaldırma zamanı. Hatırlayın; bunu ancak kendimiz yapacağız çünkü her hangi bir kurtarıcı gelmeyecek. Hepimiz birer birer kurtarıcılarız. Bizim buraya asıl gelme amacımız, cehennemi cennete dönüştürmek. Hatırlayın; bizim özümüz cennet. Öyle ise hala neden bize ait olmayan cehennemi yaşamakta ısrar ediyoruz. Etmeyelim. El ele verelim, birlik olalım ve Adem babamız ve Havva annemizi onurlandıralım, onların başlattığı bu oyunu bitirelim çünkü bizden sevgiyle bu bekleniyor. Veriyor musunuz elinizi Can Kuşlarım?
Âdem ve Havva’yı içinizde hissetin çünkü siz onlarsınız. İnkârı bırakalım. Her şey önce kabul etmekle başlar.
Sevgili Âdem babacığım ve Havva anneciğim sizi çok ama çok seviyorum ve gönlümden size kocaman sevgi ve şükran duyuyorum, dolayısıyla da kendime de. Ne siz neden ben yaramaz, hain varlıklar değiliz, aksine cesaretli, güçlü ve özel varlıklarız ve sonsuz seviliyoruz ve destekleniyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder