Yalnızlık

Yalnızlık yalın kelimesinden gelir; yalın sadelik, çıplaklık, alev.

Şu hayatta kaçımız sade saf sevginin aleviyle tutuşup çıplaklığımızı en güzel şekilde onurlandırmışızdır? Ya da gerçekte ne kadar çıplağızdır? Kaçımız saf gerçek sevgiyi bilmiş, göstermiş ya da alabilmişizdir?

Hepimiz yalnızlığımızı bir şekilde dillendiririz. Kimimiz için en kadim dost, kimimiz için zavallılık, kimimiz için ceza, saklanma. Sevgilimizle, eşimizle, çocuğumuzla, arkadaşımızla ya da kendimizleyken hep bizimledir kendimizce tanımladığımız yalnızlığımız. Aslında yalnız değilizdir. İçimizdeki o ta derinlerdeki sevgimiz vardır. O hep bizimledir. Ama nedense onu görmezden geliriz. Onun yerine yalancı aşklar, yalancı sevgiler, yalancı arkadaşlar ve eşler seçeriz ve mutlu olmaya çabalarız. Oluruz da işte yalandan oluruz. Sonra yine kendi yalnızlığımıza geri döneriz. Sanki bir dönemecin içine koyulmuş fareler gibi hep aynı döngüyü yaratır, yaşar sonra terk eder ve ağlarız.

Neden sadece bir kere bile olsa gerçekten sevmeyi denemeyiz? Çünkü korkarız! Şartlarımızı, isteklerimizi koşullarımızı terk etmek zorunda kalırız. Sadece herhangi birini o olduğu için sevmek ne zordur değil mi? Bizi de kimse öyle sevmemiştir. Hep bir şart koşulmuştur. Evde iyi çocuk, okulda çalışkan öğrenci, işte disiplinli çalışan, evlilikte özverili anne babalıkta fedakâr olursak sevileceğimize kodlandırılmışızdır. E peki; yaramaz çocuğa, tembel öğrenciye, disiplinsiz çalışana, kendini düşünen anne babaya ne olmuştur? Kimse sevmemiş midir acaba? Bilmem. Zaten önemli mi? Hepsi saçmalık!

Ben yalnızlığımı severim. Çünkü o zaman kendimle kalırım. Dinlerim kendimi, konuşurum içimdeki benle. İçimdeki zenginliği keşfederim, mutlu olurum, ama benim için yalnızlık bu kadardır. Sonrasında çocuğumla, arkadaşımla, sevgilimle, eşimle bu kendi zenginliğimden kazanımlarımı paylaşırım, sevgi veririm ve sevgi alırım sadece!

Benim yalnızlığım kalabalık içindeki yalnızlık değildir, aksine içimdeki çıplaklığım ve alevimdir. O alevi tutuşturup herkesi ısıtmaktır sevgimle.

Ama çoğunlukta yalnızlık tek olmak, tek kalmaktır. Hep yanımızda biri olmalıdır. Ne yaptığı, söylediği çoğu zaman önemli değildir. Oysa yanımızda her kim varsa aramızda sevgi bağı olmalıdır. Karşılıklı verilip alınmalıdır. İşte o zaman alev alınır ve bu yaşadığımız yalnızlar çöplüğü çiçek bahçesine döner.