Boş ver Boş ver Arkadaş...

http://fizy.com/#s/124tcc yeni sekmede açın lütfen

Bugün hüzünlüyüm ama bir o kadar da umutluyum. En iyi arkadaşım evleniyor. Evlenmesine seviniyorum. Ama gidiyor. Tayini çıktı bugün. Hem de karşı tarafa ta Yeşilköy’e. Çok şey paylaştık onunla. En zor zamanlarımda hep yanımdaydı. Evlilik çukurumda beni destekledi. En uçarı zamanlarımda beni dizginledi. Ablalık yaptı. Yeri geldi azarladı. Bense hep onu dinledim. Güvendim çünkü o benim sırdaşım, yol göstericimdi. Zor katlandığım çalışma ortamımda nefes alma alanımdı. O okulda olunca mutlu olurdum ben. Çıkışları beklerdim iki laflayacağız diye. Her okul çıkışında muhakkak otururduk. Dertleşirdik, gülerdik, ağlardık. Özel hayatta da görüşürdük. Alışverişler, gezmeler, tozmalar, gitmeler kalmalar. Hele bir tatilimiz var, evlere şenlik. Kendisi birazcık ,valla azıcık aristokrattır. Sosyeteye üye bir hali vardır hep. O tatil de mutsuz ve diplerdeki ben bile daha olumluydum. Çünkü gittiğimiz yer harbi kötü, üçüncü sınıf bir tatil köyüydü. Yemekler felaket, odalar karanlık, bizim sosyetiğe hiç de uygun olamayacak kadar konforsuzdu. Hele banyo ve sıcak su olayını hiç sormayın. Ama yine de çok eğlenmiştik. Çünkü onunla eğlenmemek mümkün değildir. Hele araba kullanırken bizim yanımızda olmanız lazım. Çoğu zaman kıkırdarken yolu hiç anlamazdım ki. Msn muhabbetlerimiz de farklı değildi. Geyiğin alasını yapardık. Okulda bir dayanaktı benim için sanki sığınacak bir limanımdı. En ihtiyacım olduğu zamanlarda yanımda olmuştur gerisi teferruattır. Şimdi liman yok olmakta.Sanırım artık benim de limanlara ve yol gösterilmeye ihtiyacım yok. Artık kendi yolumu bulabilirim. Yine bir okul çıkışı ağaçların altındaki bize huzur veren bizim yerimize giderken bana sanırım bundan sonra koparız dediğinde içimde bir şeyler koptu. Üzüldüm. Ama kabullendim, öyle olacaksa vardı bir sebebi. Ben kendi yolculuğuma çıkarken yanımdaydı, emekleme ve palazlanma ve yükseliş, ayaklanma zamanlarımda elimden tuttu. Destekledi beni. Uzaktan takip etti. Ama ben yükseldiğime göre limana ihtiyacım yoktu. Limanlarımdan ilki kaybolmakta. Böyle olması gerek, biliyorum.

Kendisi çok güçlüdür bir o kadar da serseri ruhluydu. Hayatı dibine kadar yaşayan, cesur serseri bir ruh. Bir gün bu cesur, serseri ruh yıkıldı, diplerini yaşadı. İşte ben de yanındaydım onun. Her anını beraber yaşadık. Ama yıkıldığı gibi ayağa kalkmayı de bildi. Dedim ya güçlüydü. Yalnız biraz huzursuzdu hep. Şimdi o da kayboldu çünkü demirledi, sabitledi kendini. Evleneceği adamı seçti. Sakin, dingin bir hayata başlamak üzere. İşte her bitiş aslında bir başlangıçtır. Onun içinde benim için de. Yalnız onunla rollerimizi değiştirdik. O sakin bense serseri oldum. Elbet ben de sakinleyeceğim. Zaman sadece zaman. Yaşayacaklarımı yaşayacağım sonra da durulacağım. Ben de onun gidişinle kendi hayat çizgimin değiştiğinin farkındayım. Okulla enerjim yavaş yavaş bitiyor. Limanım da yok. Bu bir işaret bana. Planladığım hayatıma gün be gün yaklaşıyorum. Önce o gidiyor. Sonra elbet bana da sıra gelecek, gelmekte.

Canım arkadaşım şimdi bana kim makyaj malzemeleri, Mango’dan hırkalar, t-shirtler alacak? Kim benimle okuldan sonra oturup gün özeti yapacak? Güneş’in yaptığı resimleri heyecanla kime göstereceğim? Kim okul koridorlarında beni kıkır kıkır güldürecek ya da ben yine iki arada bir derede yaşadıklarımı kime anlatacağım? Yok, yok o okul artık bana dar. Dedim ya senin gidişin benim ilk adımım bu işe veda ediş için.

Senin içinde şu yalan dünyada en iyilerini istiyorum. Çok çok mutlu ol çünkü sen bunu çoktan hak ettin. Eminim gittiğin okulda da çok sevileceksin. Arkadaşların olacak ama bizim enerjimiz farklıydı. Sen öyle sansan da ben seni bırakmam sadece daha az görüşürüz. Teknolojik aletlerin dibini kuruturuz sen hiç merak etme.

Seni seviyorum, gelişine sevindiğim, gidişine üzüldüğüm, ağladığım kadar…